Via een vriendin ontvangen en graag hier weer gedeeld. Want hebben we niet allemaal in meer of mindere mate wel te maken gehad met een trauma? Lees, ervaar, heel. Lieve groet, Ron

Het onvermogen om steun van anderen te krijgen is een traumareactie.

Je ‘ik heb niemand nodig, ik doe het gewoon allemaal zelf’ conditionering is een overlevingstactiek.

En je had het nodig om je hart te beschermen tegen misbruik, verwaarlozing, verraad en teleurstelling van degenen die er niet voor je konden of wilden zijn.

Van de ouder die afwezig was en jou naar keuze in de steek heeft gelaten of de ouder die nooit thuis was van drie banen om jou te kunnen voeden en te huisvesten.

Van de geliefden die seksuele intimiteit aanboden, maar nooit een veilige haven aanboden die je hart eerde.

Van de vriendschappen en familie die ALTIJD meer namen dan ze ooit gaven.

Van alle situaties waarin iemand je vertelde ‘we zitten hier samen in’ of ‘ik heb je’ en je vervolgens in de steek liet, en je achterliet om de stukjes op te rapen als de shit echt werd, waardoor jij ook je deel en hun deel moest regelen.

Van alle leugens en al het verraad.

Je leerde gaandeweg dat je mensen gewoon niet echt kon vertrouwen. Of dat je mensen kon vertrouwen, maar alleen tot een bepaald punt.

Extreme onafhankelijkheid IS. EEN VERTROUWEN. KWESTIE.

Je hebt geleerd: als ik mezelf niet in een situatie breng waarin ik op iemand vertrouw, hoef ik niet teleurgesteld te zijn als ze niet komen opdagen of als ze de bal laten vallen … omdat ze dat ALTIJD zullen doen de bal EVENWEL laten vallen toch?

Misschien heb je deze beschermingsstrategie zelfs opzettelijk geleerd door generaties gekwetste voorouders die je voorgingen.

Extreme onafhankelijkheid is een preventieve aanval op liefdesverdriet.

Dus je vertrouwt niemand.

En je vertrouwt jezelf ook niet om mensen te kiezen.

Vertrouwen is hopen, vertrouwen is kwetsbaar zijn.

“Nooit meer”, beloof je.

Maar hoe je het ook kleedt en het trots laat zien om het te laten lijken alsof dit niveau van onafhankelijkheid is wat je altijd al wilde zijn, in werkelijkheid is het je gewonde, met littekens bedekte, gebroken hart achter een beschermende bakstenen muur.

Ondoordringbaar. Er komt niets binnen. Er komt geen pijn binnen. Maar er komt ook geen liefde binnen.

Forten en bepantsering zijn voor degenen in de strijd, of die geloven dat de strijd eraan komt.

Het is een trauma-reactie.

Het goede nieuws is dat trauma dat wordt erkend, trauma is dat kan worden genezen.

Jij verdient steun.

Jij verdient een echt partnerschap.

Je bent het waard om van te houden.

Je bent het waard om je hart vast te houden.

Je bent het waard om gekoesterd te worden.

Je bent het waard om iemand te laten zeggen: ‘Rust maar. Ik steun jou. Ik hou van jou”

En die belofte daadwerkelijk waarmaken.

Je bent het waard om te ontvangen.

Je bent het waard om te krijgen.

Jij bent het waard.

Je hoeft het niet te verdienen.

Je hoeft het niet te bewijzen.

Je hoeft er niet voor te onderhandelen.

Je hoeft er niet om te smeken.

Jij bent waardig.

Waardig

Gewoon omdat je bestaat.

Bron: Jamila White

Liefdevol gedeeld door Pierre en weer door Wendy en nu van Ron